بعد نوشت: یعنی این بهشت هم سراب بود؟!
قضاوت با شما!
اگر چه هر کامنت، از آن جایی که نشانگر لطف و محبت دوستانم است، برایم با ارزش و شیرین است، اما تا کنون کامنت های بسیاری نیز دریافت کرده ام که بسته به محتوی آن ها، احساسات نابی را در من به وجود آورده اند؛ احساساتی همچون شعف، انگیزه، این احساس که توانسته ام ذرّه ای در اهدافم، که همانا کمک کردن و آگاهی دادن به دیگران است، موفق باشم. کامنت هایی که لبخند رضایت به لبانم نشاندند و اشک شوق در چشمانم فشاندند.
با این همه، هیچ کامنتی به اندازه ی کامنت زیر، مرا از احساس لبریز نساخت…
«باتمام وجودم ازتمامی فرشته های بیمارستان مفید (پزشکان پرستاران خدمه وهمه مسئولین و دوستان) که شش ماه به طور متناوب از سحر تا شب و از شب تا صبح بر بالین پسرم مادری و پدری کردن و زنده نگهش داشتن سپاسگزارم. همینطور ازهمسرم، و پسر بزرگم که فقط چهار سالشه، خانوادم، از خدا، انبیا، اولیا که یاریم کردن. وهمینطور از آیدای عزیزم که درد منو خوب می فهمه…»
و نه به خاطر جمله ی آخر؛ که اصلا چشمم آن را ندید و در واقع هم اکنون متوجه شدم که نام من نیز همچون وصله ای ناجور! در میان لیست سپاس است. شوق بی حد من از محتوی این کامنت، از آن جهت است که می بینم رضایت این مادر از پرسنل درمانی، همه جانبه است. انگار در جهنم بخش درمان، این بیمارستان همچون خطّه ای از بهشت، دور مانده از تمامی بی مهری ها و کارشکنی هاست.
در هنگام خواندن این کامنت، انگار که نسیمی خنک و دلچسب به صورتم وزیدن گرفت. برای لحظه ای احساس کردم که آرمانم به حقیقت پیوسته است؛ این آرمان که معنا و جایگاه بیمار شناخته شده، و موقعیت و مسئولیت های کارکنان درمان درک شود و آن گاه هر یک، سهم خود را در تحقق رسالت شفا، به درستی ادا کنند.
این که نه بیمار به درمانگر ظنین باشد و نه درمانگر به بیمار اَرج ننهد، بلکه بیمار با اعتماد، جان و روح خود را به درمانگرش بسپارد و درمانگر نیز ارزش این اعتماد را بداند و اگر در علم کم می آورد و از درمان بیمارش وا می ماند، در انسانیت کم نگذارد.
که هم بیمار مشغله و بار سنگین مسئولیت درمانگر را درک کند، و هم درمانگر این را بداند که بیمار بودن چقدر سخت و صعب است، و از این رو روحیه ی بیمار، بیشتر از دارو، نیازمند درک و محبت و سازش است…
شرح آرمان من بسیار طولانی است و هزاران ماده و زیر ماده و تبصره دارد، چرا که انسان سرشار از ریزه کاری ها و پیچیدگی هاست؛ با این حال تمام این مفصّل در یک لغت، مُجمَل می شود، و آن “انسانیت” است.
در آخر، از عمق وجودم دعا می کنم که این کودک شش ماهه، که نای ظریفش، متحمل لوله گذاری و تراک شده است، به زودی سلامت کامل خود را باز یابد. خصوصا امیدوارم که در جریان ناگزیر درمان، تا خط پایان سلامتی، او و مادرش تنها با فرشته خویان هم مسیر باشند. تمام دعای من این است که هیچ کس بر نگاه مثبت این مادر، خدشه ای وارد نسازد و در این مسیر، هرگاه گذارش به مراکز درمانی می افتد، تنها مهر ببیند و اعتماد و احترام…
درود بر فرشته خویان بخش درمان، به خصوص پرسنل بیمارستان مفید… 
. . .
طبق گفته ی منشی، پدر رأس ساعت دو و نیم در درمانگاه بیمارستان حاضر می شوند. شماره ای که به او می دهند ۱۶۸ است. دکتر با یک ساعت تأخیر، سه و نیم می آید؛ او از صبح زود در دانشگاه تدریس داشته، و بعد در بخش بیمارستان، بیمار ویزیت کرده است و سپس به اتاق عمل رفته است…
بالأخره ساعت شش و نیم، نوبت نفر ۱۶۸ اُم می شود. پدر به همراه شش بیمار دیگر وارد اتاق معاینه می شوند. پدر نامه ی مرا که در آن سِیر مشکلم را شرح داده ام و نامه ی پزشک عفونی را که مرا به این خانم دکتر اورولوژی ارجاع داده است، به دست اش می دهد. خُب، من که به عنوان بیمار، کودن تر از آن هستم که حرف به درد بخوری زده باشم، اما نامه ی پزشک عفونی هم تنها خط اول و آخرش خوانده می شود. بالأخره دکتر آن قدر علم و تجربه دارد که روی هوا تشخیص بدهد. بعد از حدود شصت ثانیه، پدر در حالی که عصبانی است و با وجود وقتی که گذاشته، خدماتی دریافت نکرده است، با برگه ی دستور تست اورودینامیک از اتاق دکتری که خسته و کلافه و عبوس است، خارج می شود. ساعت شش و سی و یک دقیقه است و تا هفت و نیم، ۵۲ نفر دیگر باید ویزیت شوند.
من به شدت از شنیدن وصف این اوضاع، خشمگین و آزرده می شوم، اما تقصیر را متوجه پزشک نمی بینم. هیچ کدام از پرسنل آن جا تقصیری ندارند. آن ها ناگزیرند به آن تعداد جمعیت ناعادلانه، خدمات ارائه دهند، و این عملی نیست.
تست اورودینامیک نیز قرار است در چنین بیمارستانی انجام شود. سه روز طول کشید تا مادر و پدر مرا راضی به رفتن کنند. نمی توانم خودم را راضی کنم که به جایی بروم که به شخصیتم احترام گذارده نشود. یک بار در سونوگرافی بیمارستان دولتی دیدم که بیمار خانمی، بعد از آن که کارش تمام شد، حتی به او اجازه ندادند شلوارش را بپوشد! مدام به او سرکوفت و تَشَر می زدند که عجله کند، و در همان حال نفر بعدی را که بیمار مردی بود به اتاق آوردند. زن نه از شرم، بلکه از خُرد شدن شخصیت اش به گریه افتاد… البته بخش خصوصی هم وضع بهتری ندارد؛ فقط در ازای بی احترامی، هزینه ی گزافی هم طلب می کنند.
حتی به قیمت در خطر افتادن سلامتی ام، حاضرم از رفتن به آن جا سر باز بزنم!
اما سرانجام با خود کنار آمده ام و قرار است همین روز ها مرا به آن بیمارستان گیس کِش کنند! آری، احساس من این است، “اکراه”
تنها امیدوارم که مشکل به انجام همین تست و همین یک بار بیمارستان رفتن ختم شود و پروسه ی درمان ادامه نیابد؛ مگر فقط با ۴ تا قرص، آن هم صرفا در منزل…
پی نوشت ثابت: دوست بسیار عزیزی کل مطالب این وبلاگ را، از ابتدا تا پایان سال ۹۱، و همچنین سال ۹۲ و ۹۳ را بطور مجزا، بصورت پی دی اف یا کتاب الکترونیکی درآورده اند. اگر کسی تمایل دارد که این فایل های پی دی اف را به صورت پیوست در ایمیلش دریافت کند تا برای دوستانش نیز بفرستد، ایمیلی به ایمیل زیر بفرستد تا آن ها را برایش ارسال کنم… متشکرم…
ida.elahi@gmail.com
“آیدا…” در مطبوعات:
روزنامه پزشکی “سپید”
۳- و من آن روزها را به یاد خواهم داشت
۷- من اتونومیک دیس رفلکسی دارم، آقای دکتر…
۸- تلاشی سخت برای جدا شدن از دستگاه تنفس
* * *
85 پاسخ به بهشتی در جهنّم!