همراه شو رفیق! (۱)

هرچه مماشات کردیم دیگر بس است! پنداشتیم که عصر، عصر تمدن است و شایسته آن است که در زیر بیرق عدالت در طلب حق گام بر داریم. که انسان ها به آن درجه از شعور رسیده اند که مسائلشان را با منطق و گفتگو حل کنند. نمی دانستیم که طرف گفتگومان زیر بلیط منافع صنفی است و دغدغه اش نه احقاق حق و برپایی عدالت، بلکه حفظ اعتبار هم کیشان بی آبروی خود است.

سخن از سازمان نظام پزشکی است؛ این بی نظم و قاعده ترین وجهه ی عدالت… این دروغ مضحک عالم عدل…

چه کنیم که در قرنِ جهنمی بیست و یکم می زیییم؛ اگر عصر سنگ بود، که سنگ در برابر سنگ را نشانشان می دادیم. هرچند که در این عصری که سنگ روی سنگ بند نمی شود، سنگ مفت است و گنجشک هم خرفت، ولی حیف که روحیه ی لطیف قرن بیست و یکمی مان مانع می شود!

(دستکم در پاراگراف بالا سنگسارشان کردیم!)

دستگاه عدالتِ عصر تمدن که آنقدر چوبِ نیرنگ لای چرخهایش گذاشتند که گریپاژ کرد و زهوارش از هم در رفت. اما از مزایای این عصر آن است که شهر فرنگ است و از همه رنگ است و جنبه های متنوعی دارد.

یکی از جنبه های پر قدرت آن ارتباطات است؛ تا آنجا که این عصر را عصر ارتباطات می نامند. جنبه ای که نشان داده می تواند یک تنه هدایتگر انقلابات باشد…

حال می خواهیم از عالم ارتباطات، ارتش مطبوعات را به یاری طلبیم، علیه بی عدالتی انقلاب کرده، فریاد هیهات من الذّله سر دهیم؛ باشد که جمهوری عدل را برپا ساخته و خداوندگار عدل از ما خشنود شود…

اگر حدیث ظلم مکرر است، حکایت نامکرر دادخواهی هماره بر این تکرار استیلا یافته؛ چراکه هر جا ظلم هست و ظالم، آزاده ای نیز هست که جهاد کند تا بنیان ستم را براندازد و بر این حقیقت صحه بگذارد که ظلم پایدار نمی ماند…

و من اکنون شمشیر را از رو بسته ام و اعلان جهاد می کنم…

آیا کسی هست که مرا یاری کند؟

برای آگاهی از ماوقع و چند و چون ماجرا به لینک های زیر مراجعه کنید:

شرح حال من

ماجراهای من و آقای عدالت

پی نوشت۱ : دوشنبه نیز پست دیگری در این خصوص خواهیم داشت.

پی نوشت۲ : خواهشمندم که به این پست و پست های آتی لینک بدهید و از دوستانتان نیز بخواهید که در وبلاگ هایشان چنین کنند… ممنون خواهم شد…

پی نوشت۳ : پیشتر از همه ی دوستان پوزش می خواهم از اینکه نمی توانم پاسخگوی همه ی کامنت ها باشم. تنها به کامنت هایی پاسخ می دهم که ضرورتا نیازمند پاسخ اند. با شیوه و سرعت تایپ من واقعا امکان پذیر نیست که هر روز به تعداد زیادی کامنت جواب دهم. همانطور که تاکنون دیده اید، کامنت هایم تا روزها بی جواب می مانند و من از این بابت عمیقا شرمنده ام. امیدوارم عذر مرا بپذیرید. متشکرم…

پی نوشت۴ :هی روزگار، آماده باش! نفر بعدی تویی… شمشیر از نیام بر کشیده ام، با ظلم می جنگم و شمشیرم را غلاف نخواهم کرد تا آن زمان که چهره ی رنگ پریده ام بار دیگر گلگون شود. حال با خون هرچه ظالم، یا به سرخی خون خود…

می جنگم… یک تنه، یک نفس، تا آخرین نفس…

چرخ بر هم زنم اَر غیر مرادم گردد

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک…