با سپاس فراوان …

سلام دوستان

باعث خوشحالی و افتخار من است که در مسابقه ی “سخنی با روزگار“، متن من در میان چندین و چند متن و شعر خوب و زیبا، مورد توجه داوران قرار گرفت و به عنوان متن برگزیده انتخاب شد.

من برای شرکت در این مسابقه دو دلیل داشتم که هر دو برایم بسیار اهمیت داشتند. دلیل اول کاملا شخصی است و اجازه می خواهم که آن را بازگو نکنم. و اما دلیل دوم آن بود که من برای جناب یاس عزیز، احترام و ارزش زیادی قائل هستم و دوستی و محبت خاصی نسبت به ایشان در خودم احساس می کنم. بیش از هر چیز، تنها شرکت در مسابقه و ارائه ی مطلبی درخور، برایم اهمیت داشت. این جناب روزگار هم که معرف حضورتان هست، یکی دو روزی با من سر ناسازگاری گذاشت و من هرچه بر مغز و قلمم فشار آوردم، نتوانستم جز طوماری هذیان چیز دیگری را بر کاغذ بیاورم. بعد از دو روز کاغذ سیاه کردن به این نتیجه رسیدم که حرف من و روزگار به جایی نخواهد رسید. از قلمم قطع امید کردم و خودم را آماده کردم تا با شرمندگی تمام از یاس عزیز عذر بخواهم از این که در مقایسه شرکت نخواهم کرد. آن شب بسیار دَمَغ بودم و ذهنم از دو روز تلاش بی حاصل، خسته و پژمرده شده بود. در هنگام خواب با اوقات تلخی به خود تَشَر زدم که:

«تویی که ادعا می کنی که خُرده استعدادی در نوشتن داری و مثلا دو سال است که بطور مداوم تمرین نوشتن می کنی اگر نتوانی برای یک مسابقه، آنهم با چنین موضوع پر مطلب و پر سوژه ای، متنی بنویسی پس دیگر قلمت به چه دردی می خورد؟!»

در نتیجه تصمیم گرفتم که صبح روز بعد برای آخرین بار تلاش خود را بکنم. صبح روز بعد نفس عمیقی کشیدم و قلم را بر روی کاغذ گذاشتم.

سلام روزگار …

و کلمات خودشان یکی یکی آمدند و ناگهان خود را در انتهای مطلب یافتم. روزگار بار دیگر اهمیت و قدرت امید را به من نمایاند. اینکه امید معجزه می کند. روزگار بار دیگر با من سخن گفت و به من نشان داد که برایش دانش آموخته ی خوبی نبوده ام، چرا که با چندین تلاش ناموفق، برخلاف آنچه که روزگار به من آموخته بود، امید خود را از دست دادم و به سادگی میدان را خالی کردم. ولی جرقه ی بسیار کوچکی از امید برایم اراده ای به ارمغان آورد که مرا به سکوی اول مسابقه رساند…

من خود بشخصه، تا کنون چنین مسابقه ی وبلاگی جدی و سنگینی که این همه شرکت کننده داشته باشد ندیده ام. اغلب متن ها و شعر ها خوب بودند و از هر متنی دستکم چند نکته ی خوب و دلنشین عاید می شد. روزی که مسابقه اعلام شد، علی رغم اطلاع رسانی بسیاری از دوستان، گمان نمی کردم که اینهمه شرکت کننده داشته باشد. خیلی از این جَو و محیط پر تکاپویی که در این یک هفته در وبلاگستان بوجود آمد و هدف اصلی یاس عزیز از برگزاری این مسابقه بود، لذت بردم و با دوستان و وبلاگ های خوب زیادی آشنا شدم که اگر این دوستان اجازه دهند و مایل باشند، وبلاگ هایشان را لینک خواهم کرد و از این پس با آن ها در ارتباط خواهم بود. و دوستانی هم که وبلاگ نداشتند، امیدوارم که در آینده در وبلاگم ملاقاتشان کنم. دوستان قدیمی هم که می دانم پیوند دوستی مان مستحکم تر از پیش شده است.

در همین جا به برنده ی دوم، میس الی عزیز، نیز تبریک می گویم و همچنین تبریکی ویژه به همه ی شرکت کنندگان عزیز.

و در انتها تشکر می کنم از داوران عزیز، جناب آقای شاهین تهرانی گرامی و جناب آقای یاس وحشی عزیز، که کار سخت داوری را به دوش کشیدند و مسبب برگزاری این مسابقه و این جو دوستانه و پر تکاپو در وبلاگستان شدند.

با تشکر از همه ی شما دوستان.

پیوست _ متن ارسالی من به مسابقه را می توانید در لینک زیر مطالعه کنید.

“سخنی با روزگار”