همراه شو رفیق! (۲)

یک دست بی صداست،

من، دست من، کمک ز دست شما می کند طلب …

آنچه در این جا بیش از همه دارای صفت ممیزه است، این است که ما بسی فنی و متنوع، هفت سال تمام، نفس گیر، کوشیدیم که در حرکت به سوی هدف و استیفاء حقوق تضییع شده ی فرزندمان، ثابت قدم و آرام، فراز و نشیب یک حرکت قانونی را از سافل به عالی و از ساده به بغرنج طی کنیم؛ تا جست و جوی پر وسواس و بی غرضانه ی حقیقت هیچگاه و در هیچ زمانی متوقف نشود.

ولی، امروز با اطمینان می توانیم بگوییم در مجموع، تصمیمات هیأت های انتظامی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران، بگونه ای بوده است که بلا استثناء تعصب های صنفی و پیچیدگی های وابستگی های پر دغدغه ی شغلی و عدم رعایت بی طرفی، عامل مستقیم و به اصطلاح ثابت همه ی آرایی بوده است که به لحن طعنه آمیزی برائت متشکی عنه (بخوانید جانی) را در پی داشته است. و این یعنی ماست مالی کردن ماهیت یک قضیه که به طرز ملالت آور و شرم آوری ضمن یک سلسله موارد کهنه و مندرس، واقعیت را پرده پوشی و خلط نموده است.

این مستی و سرسامی فضای مسلط، به گونه ای بوده است که هرگونه طنین منطقی واقعیت را خفه و ناشنوا کرده است که حتی با قریحه ترین آدم های ریز و درشت، در این محیط کودن می شوند و به مبتذلات دل می بندند. در فضای تخدیرآمیزی که گاه مغلوط ترین احکام، یک حقیقت بدیهی و درست ترین احکام یک غلط بدیهی شناخته می شود. لذا برای پی بردن به ماهیت این انحرافات و سیر مشخص آن در این پرونده نخست باید ببینیم منابع تغذیه این انحرافات چیست و چه انگیزه هایی موجب بروز ناصواب آن شده است.

1. گزارش های عضو محقق. ما باید بدانیم عضو محقق در سازمان پزشکی جمهوری اسلامی ایران یعنی مجموعه ای از «گرایش ها، رغبت ها، مقاصد و هدف های صنفی» است که می تواند در روند معرفت مؤثر باشد. که این دغدغه ها، خود نمی تواند به طور عینی اعتباری برای عضو محقق باشد. زیرا هیچ محققی بدون عبور از مرحله پژوهش و بررسی که در آن حالت «بی طرف» نسبت به نتایج وجود دارد، نمی تواند و نباید وارد مرحله ی نتیجه گیری شود. تردیدی نیست تمام ترهات و خلاف واقعیت های عجیب و پر زیگزاگ عضو محقق در این پرونده، اتفاقاً هیچ ربطی با واقعیت ندارد و طرح آن به معنای تحریف و تخریب و توسل به سفسطه است. کنه مطلب در همین جاست که در تمام گزارش ها، عضو محقق کوشیده است با حیله، سفسطه و تخطئه ی شیادانه ای به طور تیپیک واقعیت را مظلومانه تحریف نماید. که متأسفانه، این دروغ های ذهنی، کاذب ناراست مستقیماً بن مایه ی تصمیم گیری و صدور رأی هیأت های انتظامی شده است که بی تردید آدم را به خنده می اندازد. نکته مهمی که در این جا باید بدان توجه کرد آن است که تمام یافته های عضو محقق چیزی جز ورطه ی بی انتهایی از دروغ، پوچی و نکبت نمی تواند باشد. او مغلطه می کند، بی حد هم مغلطه می کند و من در تمام لوایح ام به هیأت های انتظامی پزشکی روی این نکته مصراً تأمل نموده ام که مبادا با نزاکت در جست و جوی حقیقت خاموش باشند. چرا که چقدر موجب استهزا و تمسخر است که برای خرد کردن و درهم شکستن واقعیات به نتیجه گیری های عضو محقق استناد نماییم. و چنین مهملاتی را زیرساخت رأی کنیم که بی تردید در تضییع حقی که از فرط وضوح در سطر سطر پرونده ی پزشکی بیمار، انسان را در مضیقه ی انکار قرار می دهد. تنها کسی یا کسانی ممکن است این وضوح را متوجه نگردند که یا خادم آگاه، کژی و ناراستی باشند و یا از لحاظ درک علمی کاملاً مرده باشند و نتوانند واقعیت را از خلال گزارشهای غرض آلود ببینند.
2. مطالعه ی دقیق دادنامه های اصداری هیأت های انتظامی، بی تردید فضا و سیمای روحی این هیأت ها را معین می کند. به گونه ای که ما روی پوست خود احساس می کنیم که این داوری کنندگان در این پرونده مطلقاً به همه ی فاکت ها، محتویات و مستندات آن بی تردید بی اعتنا بوده اند و قضاوت خود را بر محور گزارشهای عضو محقق و آنچه خود سودمند و پسندیده می شمردند مبتنی ساخته اند و چه بسا که این داوری های سطحی و لق و غیرآگاهانه، خود یکی از مبانی است که به ما اجازه می دهد تمام آرای صادره را بیهوده، لاقیدانه، بی تفاوت و از اساس بی اعتبار بدانیم چرا که آنان، ضرورتاً تمام محتویات پرونده را در فضای دماغی خود در نطفه خفه کرده اند. پرونده ای که بی گفت و گپ می تواند رهنمود علمی مهمی تلقی شود و نقش اساسی برای کشف واقعیت بازی کند و کلید یافت نکات تاریک باشد.

با لحاظ این دو منبع و از طریق تجزیه و تشعب آرای صادره ما به ناچار چهار سوال ضروری و اساسی و بنیادی را مطرح کرده ایم.

1. بر اساس شیوه ی صحیح در رویکرد به یک بیمار «مولتی پل تروما» با تکیه به داده های بالینی و کلیشه های رادیولوژی چه اقداماتی ضروری، الزامی و لازم می باشد؟
2. عدم معاینه محل مورد شکایت بیمار از طرف پزشک معالج دارای چه توجیه علمی و تجربی می باشد!؟

در این جا ذکر این نکته ضروری است که معاینه ی فیزیکی می تواند تحت سه عنوان درنظر گرفته شود.

الف) معاینه ی قسمت آسیب دیده (محل مورد شکایت)

ب) تحقیق درباره ی منابع احتمالی علائم مزبور

ج) معاینه ی کلی و عمومی بدن.

۳٫ عدم مشاهده ی کلیشه های رادیولوژی (در روز اول حادثه) توسط پزشک معالج در جهت تعیین موارد زیر:

الف) اینکه آیا اختلالی در ناحیه ی مورد شکایت وجود دارد؟

ب) اینکه آیا اختلال عملکرد، فراگیر (global) است یا خیر؟

۴٫ آنتوباسیون طولانی مدت چرا؟ اشکال اصلی اینجاست که پزشک معالج چرا با همه ی داده های پزشکی و یافته های بالینی از روش انتوبه کردن به مدت قریب ۴۵ روز استفاده کرده است؟

اکنون باید نکته ی عمده ای را بررسی نمود. و آن عدم پاسخگویی کارشناسان محترم هیأت های انتظامی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران به پرسانه های بالاست. کنه مطلب در همین جاست. پاسخ درست و سیستماتیک به این پرسانه ها، بی چون و چرا، اذعان به قصور و اهمال پزشک معالج در درمان بیمار می باشد. و این معنایش این است که پزشک معالج طبق موازین علمی، شرعی و قانونی و با رعایت نظامات دولتی، صنفی و حرفه ای انجام وظیفه نکرده و دچار سهل انگاری در انجام وظایف قانونی خود شده است. (ماده ۳- قسمت دوم، فصل دوم، آیین نامه انتظامی رسیدگی به تخلفات)

و این واقعیتی است وحشتناک، هم برای کارشناسان محترم هیأت های انتظامی و هم برای پزشک معالج چرا که وفق بند الف ماده ۲۹ (فصل دوم) و مجازات های انتظامی آیین نامه انتظامی سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران پزشک معالج حسب مورد به مجازات های مقرر در بندهای الف یا ب محکوم خواهد شد. و این یعنی خدشه دار شدن اقتدار و هیمنه ی جامعه پزشکی. و دلیل برائت پزشک خاطی.

ما تاکنون با نرمش تقلا کرده ایم در احراز حقوق تضییع شده فرزندمان از همان ابزاری استفاده نماییم که قانون تشکیل سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران مصوب ۱۶/۸/۱۳۸۳ وفق ماده ۳۰ و ۳۴ و ۳۸ به شاکی توصیه می نماید ولی تبدیل واقعیت به دغدغه های صنفی در هیأت های انتظامی پزشکی ما را ناگزیر می سازد که در استیفای حقوق ضایع شده فرزندمان راه های دیگری را جست و جو نماییم که ظاهراً می تواند فوق العاده پراتیک به نظر آید.

زیرا این یگانه تضمین و حداکثر تضمینی است در استیفاء حقی که تاکنون از فرزندمان جدا مانده است و همین واقعیت است که می باید روی آن مکث نماییم. چرا که عملاً مسئولیت تمام این تضییقات و نتایج مترتب بر آن، خواهی نخواهی به سازمان نظام پزشکی برمی گردد ولاغیر.

بدیهی است که ما بعینه برای سیادت واقعیت و مستقیم کردن و تصحیح کژی های سازمان نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران نیازمند همه جانبه خرد شما، قلم شما و دستان شما هستیم. باشد که در این راه ما را ممد باشید. و در تعاقب و توالی این نوشتار در یادداشت های بعدی با وضوح بیشتر و با اسلوب علمی به تجزیه و تحلیل آرای اصداری سازمان نظام پزشکی خواهیم پرداخت.

با احترام،

هاشم الهی

برای آگاهی از ماوقع و چند و چون ماجرا به لینک های زیر مراجعه کنید:

شرح حال من

ماجراهای من و آقای عدالت

پی نوشت۱ : خواهشمندم که به این پست و پست های آتی لینک بدهید و از دوستانتان نیز بخواهید که در وبلاگ هایشان چنین کنند… ممنون خواهم شد…

پی نوشت۲ : لازم می بینم که مراتب سپاسگزاری خودم را از همه ی دوستان بخاطر همراهی خوب و همدلی صمیمانه شان اعلام کنم. ممنون از همه ی دوستانی که به پست گذشته لینک دادند.

خواهشمندم که تا پایان این راه همراهی ام کنید.

متشکرم…